Sindrom hroničnog umora je ozbiljna, dugotrajna bolest koja može uticati na mnoge sisteme organa ljudskog organizma. Hronični umor sprečava oboljele da obavljaju svoje uobičajene aktivnosti, a neke ljude može „zarobiti“ u krevetu. Ovaj sindrom može dovesti do zategnutih odnosa sa prijateljima i porodicom, posebno kada ostane nedijagnostikovan i/ili neliječen.

Osjećaj krivice, anksioznost i bijes su uobičajeni emocionalni odgovori za one koji se bore protiv hroničnog umora. Prema izvještaju Instituta za medicinu, procjenjuje se da 836.000 do 2,5 miliona Amerikanaca pati od ove iscrpljujuće bolesti koja se manifestuje nedostatkom energije i motivacije, a žene imaju dva do četiri puta veće šanse da dobiju tu dijagnozu u odnosu na muškarce.

Sindrom hroničnog umora se takođe naziva mijalgični encefalomijelitis. Hronična je bolest koju karakteriše ekstremni zamor koji traje više od šest mjeseci. Ovaj umor se ne može objasniti problemima sa osnovnim zdravstvenim stanjem.

U stvari jedan od glavnih problema kod ove bolesti je da ju je nemoguće dijagnostikovati laboratorijskim testovima. Međutim, neki profesionalci vjeruju da je to uskopovezano sa „zamorom“ u radu nadbubrežne žlijezde ili upalnim procesima u organizmu.

Simptomi bolesti se mogu pogoršati nakon aktivnosti koje traže više psihofizičke energije. Interesantno je da se simptomi, koji se kreću od veoma blagih do dosta težih, mogu pojaviti a isto tako i nestati bez ikakve najave.

Proces dijagnoze obično počinje isključivanjem mogućih osnovnih bolesti i hroničnih stanja... sve dok jedini izbor nije sindrom hroničnog umora. Ako se ne liječi, smanjuje izdržljivost tijela, pamćenje i koncentraciju.