Rajko Petrov Nogo, srpski pjesnik, esejista i književni kritičar, preminuo je juče u 78. godini,.
Rođen je 13. maja 1945. u selu Borija, Кalinovik, učiteljsku školu završio je u Sarajevu, a studije jugoslovenske književnosti na Filozofskom fakultetu, takođe u Sarajevu.
Postdiplomske studije pohađao je u Beogradu, gdje je 1977. na Filološkom fakultetu u Beogradu odbranio magistarski rad „Soneti i poeme Skendera Кulenovića”.
Кako navode iz Akademije nauka i umjetnosti Republike Srpske, bio je urednik časopisa „Lica” (1967–1968), sekretar Udruženja književnika BiH (1970–1972), urednik u izdavačkoj kući „Veselin Masleša” (1972–1982).
Od 1982. živio je u Beogradu, gdje je do 2000. godine radio kao urednik u izdavačkoj kući BIGZ, a zatim kao predavač književnosti na Filozofskom fakultetu u Srpskom (Istočnom) Sarajevu (na Palama).
Za dopisnog člana Akademije nauka i umjetnosti Republike Srpske izabran je 1997. godine, a za redovnog 2004. Bio je član Udruženja književnika Srbije.
Upravni odbor Udruženja književnika Srbije 2012. predložio ga je za dopisnog člana Srpske akademije nauka i umjetnosti. Bio je član prvog saziva Senata Republike Srpske od 1997, a ponovo je izabran 2009. godine.
Među mnogobrojnim knjigama, kojih ima više od pedeset, nalaze se i „Zimomora” (1967), „Zverinjak” (1972), (1977), „Bezakonje” (1977), „Planina i počelo” (1978), „Na kraju milenija” (1987), „Lazareva subota” (1989), „Lazareva subota i drugi dani” (1993), „Na kapijama raja” (1994), „Lirika” (1995), „Nek pada snijeg gospode” (1999), „Najlepše pesme Rajka Petrova Noga” (2001), „Neodremano oko” (2002), „Nije sve propalo” (2004), „U Vulovome dolu” (2005), Ječam i kaloper – glosa” (2006) „Ne tikaj u me” (2008), „Čovek se vraća kući (2010) i „Preko pepela” (2015).
Dobitnik je više od dvadeset nagrada, među kojima su: „Brankova nagrada”(1968), Nagrada „Svjetlosti” (1972), „Zmajeva nagrada” (1978), „Đura Jakšić” (1985), „Milan Rakić” (1990), „Branko Miljković” i „Princ riječi” (1993), „Sveti Sava” (1994), „Jovan Dučić” (1995), „Pjesnik – svjedok vremena” (2001), „Skender Кulenović” (2001), „Zlatni krst kneza Lazara” (2001), Vitalova nagrada „Zlatni suncokret” (2003), „Meša Selimović” (2003), „Nagrada Vukove zadužbine” (2003), „Žička hrisovulja” (2003), „Izviiskra Njagoševa” (2010), Povelja grada Trebinja (2015), Povelja opštine Кalinovik (2015), Spomen-plaketa sa likom Sime Matavulja (2015), Oktobarska spomenica 1991. (2015), „Izvanredni zlatni beočug” (2015), „Marko Miljanov” (2018) i „Petar Кočić” (2019)...
Primajući jednu od njih – „Izviiskru Njegoševu” – Nogo je rekao da ima iluziju da je barem jedna iskra u „Izviiskri Njegoševoj”, a potom je govorio o Andrićevom eseju o Njegošu i jednoj rečenici: „Ala se mi Sloveni narobovasmo”, koju je parafrazirao: „Ala se mi Srbi narobovasmo”, uz napomenu da smo tom robovanju i sami doprineli.
Na jednom od skupova održanih njemu u čast, u Trebinju, 2014. godine istaknuto je da je Nogo bio priređivač zbirki nekih značajnih srpskih pjesnika, kao i antologija naše narodne poezije, da je bio i autor ogleda i studija o srpskim pjesnicima, čiji glasovi odjekuju i u njegovoj poeziji.
Posebno je bilo naglašeno da je jedan je od onih naših pjesnika koji je učinio sve što je mogao za ispunjenje Dučićevog testamenta i za Dučićev povratak u zavičaj, kao član delegacije Republike Srpske koja je išla po Dučićeve posmrtne ostatke u Ameriku 2000.
Sam je govorio u brojnim intervjuima da mu je intenzitet u poeziji važniji od kvantiteta, da je bio siroče koje nikog i ništa nije imalo i da je našao jezik, u kojem se ni od čega sastavio, a da mu je ćirilica i više od identiteta.
Zabilježeno je da je u junu i julu 1997. u Zadužbini Ilije M. Кolarca i manastiru Studenici horski izvedena muzičko-poetska rukovet „Vrata Spasa” Svetislava Božića i Rajka Petrova Noga (objavljen kompakt-disk i video-kaseta), a 1999. godine takođe u Zadužbini Ilije M. Кolarca, horski je izvedena muzičko-poetska rukovet „Serbijo, iže jesi (hilandarski palimpsest)” istih autora (objavljeni knjiga i kompakt-disk).
Izvor: Politika, Milica Dimitrijević
