- Ako se ta zabrana krši, ne može se reći da društvo podržava vladavinu prava u punom smislu. Odgovor na svako zlostavljanje mora biti promptan i efikasan i samim tim, odvraćajući za svako buduće kršenje zakona, a što uz prevenciju čini srž zabrane zlostavljanja - navodi se u saopštenju.
Zaštitnik i ovom prilikom podsjeća da promjena mora početi od nas samih.
- Ovdje se misli na okolnost da suzbijanje zlostavljanja mora početi “u kući” u kojoj se dogodilo, uključujući identifikaciju počinilaca i potrebu da se slučaj efikasno i brzo istraži i procesuira. Takav pristup bi spriječio generalizaciju svake vrste i sačuvao ugled organizacije u kojoj većina službenika požrtvovano i profesionalno obavljaju svoj posao. Na taj način se stvaraju preduslovi da se eventualno zlostavljanje prevenira u najvećoj mjeri, a slučajevi zlostavljanja svedu na najmanju moguću mjeru na dobrobit svih građanki i građana - ističe se.
Zaštitnik je više puta naglašavao da je neophodno nastaviti podsticati policijske službenike da sprječavaju svoje kolege koje pribjegavaju zlostavljanju, kao i da takve slučajeve prijavljuju i spriječiti negativnu policijsku solidarnost.
- Takođe, neposredno prisustvo policijskih službenika/ca ljekarskom pregledu, se mora isključiti ne samo zbog povjerljive prirode odnosa ljekar/ka-pacijent/kinja, nego i zato što bi se moguća žrtva torture mogla ustezati da se pred pripadnicima policije požali ljekaru/ki na povrede koje su mu nanijete u službenim prostorijama ili drugom mjestu od strane tog ili drugih službenika/ca - navodi Zaštitnik ljudskih prava i sloboda Crne Gore.
Dokumentovanje medicinskih dokaza torture zahtijeva specifično znanje, jer takva informacija može potkrijepiti navode pojedinca o torturi, međutim Zaštitnik i dalje ukazuje na povremene primjere loše prakse da se pregled lica na kojim su uočene povrede ne obavljaju u svemu u skladu sa pravilima ustanovljenim Istanbulskim protokolom, pa je te nedostatke potrebno otkloniti.
Generalna skupština UN 12. decembra 1997, rezolucijom 52/149, proglasila je 26. jun za Međunarodni dan Ujedinjenih nacija za podršku žrtvama mučenja, s ciljem potpunog iskorenjivanja mučenja i efikasnog funkcionisanja Konvencije protiv mučenja i drugih surovih nečovječnih ili ponižavajućih postupanja ili kažnjavanja.
Odredbama Konvencije utvrđena su individualna i kolektivna prava, određene mjere za nadzor nad njihovim poštovanjem i osnovan Komitet Ujedinjenih nacija protiv torture, koji preduzima mjere da se zemlje ugovornice pridržavaju obaveza, koje su ratifikacijom preuzele. Prema Konvenciji, države ugovornice se obavezuju da će preduzeti sve zakonske mjere da spriječe torturu unutar svojih granica (član 2) i da neće protjerati ili izručiti drugoj državi osobu za koju se sumnja da bi mogla biti izložena torturi (član 3).
