Oliver Urban, Karl, Fred, Banović Strahinja, Rihard Rihter na sceni. Aleks, Miki, Nikola na velikom platnu. Bilo da je riječ o likovima klasičnih ili savremenih djela dramskog stvaralaštva, Svetozar Cvetković uvijek je rado prihvatao izazove i temeljno i predano pristupao svakoj novoj ulozi.
Zbog njegove autentične glumačke pojave, naši najrelevantniji filmski i pozorišni autori iznova mu se vraćaju. Na glumu gleda kao na zanat kojem prilazi uvijek posvećeno i odgovorno.
Isitče da je uporan i tvrdoglav, i upravo ga je ta odlučnost odvela i na Fakultet dramskih umetnosti, na klasu Ognjenke Milićević.
Još kao student, na poziv Mire Trailović, došao je u Atelje 212 i postao član ansambla, a onda, od 1997. godine, kao upravnik, narednih 12 godina vodio ovu uglednu teatarsku instituciju, insistirajući na promovisanju savremene drame i novih rediteljskih poetika, kao i afirmisanju tada mladih, a danas vodećih pozorišnih stvaralaca.
Sala Nikšićkog pozorišta bila je u ponedjeljak veče tijesna da primi ljubitelje teatarske umjetnosti, a svaki posjetilac uživao je u neponovljivoj energiji koju je isijavao glumački ansambl predstave „Sin“ predvođen Svetozarom Cvetkovićem, u ulozi Pjera.
Odmjeren i gospodstven, Svetozar Cvetković ne odaje utisak glumca koji, ako je vjerujući floskuli, „nakon odigrane predstave ne odgovara za svoje postupke“.
Analizirajući više od četiri decenije svog glumačkog staža, na stotine odigranih predstava, odglumljenih rola, uz blagi osmijeh kaže da možda nije bilo baš sve uzalud.
- Neki put mi se čini da jeste, ali kad podvučem crtu, bilo je tu i dobrih stvari. Ne samo da su bile dobre za publiku, nego su bile dobre i za mene, kao iskustvo u životu. Moj život jeste obilježilo pozorište i film, s obzirom na to šta sam i koliko radio, i jesu obeležila neka jako značajna imena sa kojima sam radio. To su bili najveći reditelji tog trenutka i imao sam sreće da sam radio sa njima, a sa druge strane veliku tugu što veliki broj njih više nije među živima, ali što sam ja u svom početku stasavanja i nečega što bi moglo da bude glumački poziv upravo radio sa tim ljudima. Sa te strane nemam za čim da žalim i nemam na šta da se žalim - ističe Cvetković za Portal Radio televizije Nikšić.
Posebnost glumačkog izraza Svetozara Cvetkovića možda najtačnije definisala je njegova profesorka Ognjenka Milićević: „Odnjegovanog domaćeg vaspitanja, ležerno nosi urođenu odmjerenost ličnosti koja zrači prirodnošću i dobrotom.“
Kao umjetnik koji je stasavao i sazrijevao u vrijeme velike Jugoslavije, sebe i danas vidi kao Jugoslovena.
- Ne radi se samo o nečemu što je bila ta zemlja. Pun mi je kufer tih koji blate i pljuju to vrijeme i tu zemlju, kao neku lažnu tvorevinu u kojoj nikome nije bilo dobro. Možda je sebično, ali nama je bilo super. Mislim na nas koji se bavimo ovom umetnošću. Mi smo svuda bili dobro primani, svi su želeli da nas gledaju i svi su imali šta da vide. Postojala je lepota različitosti među nama koju smo znali da cijenimo. Činjenica je da je politika na Balkanu i politika malih naroda koji žive na njemu, bez obzira na tendenciju ovog ili onog vladara koji je želio da stvori zajedničku državu, pa zvao se on kralj Aleksandar ili Josip Broz, koji potiču iz potpuno različitih nacija i mjesta. U političkom smislu je bilo jako teško da ta država ikad opstane, a ne samo pre 30 godina, kad se rasturila. Ali u jednom kreativnom smislu, u smislu posla kojim se mi bavimo, imala je neki pečat koji je ostavljao jedan značajan trag - tvrdi on.
To su prepoznale i najznačajnije svjetske kulturne instutucije, kao što je Muzej moderne umjetnosti u Njujorku – MOMA.
- Taj muzej je prije skoro dvije godine napravio retrospektivu umetnosti Jugoslavije, dakle nepostojeće države, u kojem prezentira nešto što je izraz nečega što je umjetnički pogled arhitekata i onih koji oblikuju stvarnost u toj zemlji koji je tada i sada ostao autentičan, da bi mogao da se prikaže bilo gdje - ističe Cvetković.
Tokom decenijske karijere na velikom platnu kadar je dijelio sa mnogim bardovima domaćeg glumišta poput Pavla Vuisića, Veljka Mandića, Ljiljane Krstić, Dragana Maksimovića...
Na sve to kaže da je imao sumanutu sreću da je živio u vrijeme kad su se ti filmovi pravili i još veću sreću da je u nekima od njih učestvovao.
Perfektno kreirane glumačke role Svetozara Cvetkovića stvaraju kreativni organizam koji se uvijek, u zavisnosti od uloge, transformiše u više likova. Kada gledate Svetozara Cvetkovića na sceni čini se da je gluma najjednostavniji posao na svijetu. Jer, on sve svoje likove donosi na scenu kao nevjerovatno jednostavne, iako su kompleksni i slojeviti.
Na sceni je samouvjeren. Snažnim scenskim, duhovnim i tjelesnim angažmanom, briljantno prenosi na publiku kompleksne i nerijetko uznemirujuće odnose likova koje tumači.
Nerado se sjeća perioda devedesetih, karakterišući to vrijeme kao „ljudsku, moralnu, političku i neodgovornu katastrofu.“
- Sve što se desilo sa tim raspadom zemlje koji je bio užasan, u krvi, preko žrtava smo došli do naših malih tvorevina, sa kojima smo sad kao srećni, mislim da je idiotarija i da će nas jednog dana sve skupa biti sramota što smo to sebi dozvolili. Nemam ideju niti iluziju o tome da ta zemlja ikad oživi kao jedan entitet, i ja sebe često volim da podvedem kao „antičkog Jugoslovena“, ali ja se i dalje zbilja tako osjećam - kaže Svetozar.
Širinom svoje ličnosti i raskoši talenta, Svetozar Cvetković je i ljudski i glumački kosmopolita. Kao takav gostovao je u različitim filmskim i pozorišnim produkcijama u Jugoslaviji, ali i u inostranstvu.
- Ne osjećam se kao neko ko pripada jednom narodu i jednoj sredini, mogu da igram i na slovenačkom i na makedonskom i da me ljudi tamo jako dobro razumiju i da vole to što radim i da ja volim njihovu kulturu, umjetnost i njihove osobine kao nešto što je moje, a ne kao nešto što je tuđe - istakao je Cvetković.
Smatra da je najbolji period u životu generacija koje su rođene krajem pedesetih i početkom šezdesetih i uopšte te zemlje bio od odlaska Tita do pojave Slobodana Miloševića.
- Tada smo mislili da je to odjednom centar sveta. I jeste bilo tako. Svi tragovi te umjetnosti, cio taj novotalasni pokret, recimo u rokenrolu, u istoj mjeri u kojoj je bio značajan u Evropi, ostavio je traga i kod nas. Ta generacija iz pedeset i neke, što kaže Balašević, to je prošli vijek. Mi smo ljudi iz prošlog vijeka, ali imamo čime da se ponosimo što smo pripadali tom vijeku i tom pokretu, a sa druge strane treba da nas bude sramota što smo pustili da se taj rat odvija. Nismo uspjeli da ga spriječimo. To je sa današnjeg stanovišta neshvatljivo i poražavajuće - zaključio je Cvetković.
