"Ja sam ona koja nisam" naziv je komada koji je napisao Mate Matišić, i koji je samo nakon tri godine od praizvedbe u Hrvatskom narodnom kazalištu, premijerno preksinoć igrao na Velikoj sceni Crnogorskog narodnog pozorišta u režiji Vita Taufera. Komad je dramaturški pripodobio Stefan Bošković, scenograf je Lazar Bodroža, kostimografkinja Lina Leković, koreografkinja Julija Milačić-Petrović Njegoš, a muziku je radio Matišić.

Uloge tumače: Anđela Marunović, Stevan Radusinović, Gorana Dragašević, Srđan Grahovac, Žaklina Oštir, Jelena Nenezić, Dejan Đonović, Lazar Dragojević, Predrag Pavićević, Marko Kažić, Ana Vučković, Zoran Vujović, Lazar Dragojević i Davor Dragojević, Varja Đukić, Izudin Bajrović, Aleksandar Gavranić, kao i studentkinje glume cetinjskog Fakulteta dramskih umjetnosti Mina Mićović, Andrea Drašković, Radmila Škuletić i Kristina Mrkić.

Predstavu "Ja sam ona koja nisam" čine tri jednočinke koje se, svaka na svoj način bave ženama, u različitim životnim dobima. Pritom, u svakom činu, stalno u pozadini "zvoni" naslov predstave tražeći odgovor na to što pripada ženama u zapadnom kodu, pa zatim i u našem balkanskom, tranzicijskom. Odgovor je ono što im se nametne - igraju uloge koje se od njih traže, uglavnom su ono što nisu ili što ne žele biti. U centru svakog čina priča je o jednoj "maloj" ličnoj propasti, koja je samo jedna puzla u mozaiku opšte društvene propasti. Svaka od tih žena, tinejdžerka striptizeta - crnogorska Lolita, glumica Katarina - glumica, majka, bez stalnog zaposlenja, u braku, pijanistkinja neostvarene karijere Stanka - majka, baka, supruga, alkoholičarka, čiji život je obilježen gubitkom djeteta, na svoj način se bori sa životom i okruženjem, u društvu koje je dominantno muško.

To potvrđuje i režiser Taufer, ističući da se komad, između ostalog, bavi civilizacijskim čvorom - koja je pozicija žene u društvu, a što je istovremeno i političko pitanje. Iz toga proizlaze i druge (pod)teme, koje su sve, svaka na svoj način, direktno ili indirektno, političke.

– Matišić je bolno iskren, on govori o stvarima koje osjeća kao problem, čak vlastiti, a koji razrješava pišući dramu, što je na neki način terapija. Zato njegovo pismo jeste katarzično. I tačno je da se uvijek nalazimo između prošlosti i budućnosti, na raskršću između dobrih i loših odluka, radnji i sudbina. I Matišić nas ništa ne uči, on nam samo u najtradicionalnijem smislu pokazuje ogledalo društva, i to rijetko ko iskreno radi kao on - kaže Taufer. Ističe i da iako likovi nemaju katarzu, publici je katarza dostupna kroz prepoznavanje sličnosti i saživljenost s likovima, mogućnost da se suočimo sa samima sobom, a na koje najčešće nismo spremni.

Navodi i da mu je u komadu bila interesantna nejasno postavljena granica između fikcije i stvarnosti, gdje jedna drugu prekrivaju, pa otud i dramaturška igra pozorišta u pozorištu, ali i suočavanja s pojedinačnim i opštim licemjerjem u društvu, koje Matišić dovodi do krajnjih granica.