Naredna Vlada Crne Gore, ko god je činio, kao i cijela državna administracija, odnosno sve institucije sistema morale li podatke iz popisa stanovništva iskoristiti za dekvatnije planiranje i razvoj javnih politika u oblasti invaliditeta, pa samim tim i za adekvatnije sprovođenje, odnosno izmjene i dopune politika, kreiranje mjera u cilju adekvatnijih garancija svih ljudskih prava osoba s invaliditetom, uključujući i pravo na adekvatan standard života, poručila je izvršna direktorica UMHCG Marina Vujačić.
Istakla je da je obaveza Crne Gore još od 2009, kada je ratifikovala Konvenciju UN o pravima osoba s invaliditetom, dok je i Komitet UN o pravima osoba s invaliditetom u toku Kontruktivnog dijaloga održanog u avgustu 2017. postavio pitanja o primjeni tzv. Liste Vašingtonskih pitanja.
“Navedenu obavezu država Crna Gora nije nikada ispunila, odnosno ne prati je prilikom planiranja, pripreme, sprovođenja i praćenja sprovođenja javnih politika, a podatke dobijene popisom iz 2011. je samo koristila kao statistički iskaz osoba s invaliditetom, bez dubljih analiza, istraživanja i prikupljanja podataka koje je obavezna raditi”, kazala je Vujačić.
Prema njenim riječima ovo potvrđuje i činjenica da je Vlada Crne Gore tek nedavno pristupila pripremi Zakona o jedinstvenom vještaćenju invaliditeta, ali je usvajanje i ovog akta odložila u odnosu na prvobitni plan, bez ikakvih konsultacija s reprezentativnim organizacijama osoba s invaliditetetom, što je, takođe, dužna činiti u ovom slučaju preko resornog ministarstva (Ministarstvo rada i socijalnog staranja) nadležnog za pripremu Nacrta zakona, dok na terenu i dalje ima osoba s invaliditetom koje nemaju definisan status, ili imaju više dokumenata, izdatih od različitih institucija, koja se u osnovi potpuno razlikuju, dok procjene i utvrđivanje statusa osobe s invaliditetom nije u duhu modela pristupa invaliditetu zasnovanog na ljudskim pravima, već medicinskom ili funkcionalnom.
“UMHCG je, na osnovu ranije uspostavljene saradnje koja traje duži niz godina, a na poziv Uprave za statistiku, u maju ove godine, dostavilo svoje sugestije i komentare u cilju preciznijeg i potpunijeg definisanja pitanja u Upitniku za popisivače. Sugestije se odnose na preciznije i potpunije definisanje pitanja koja se odnose na invaliditet i prikupljanje podataka o invaliditetu (oštećenje + barijere + potrebna podrška), kao i na segment objekata za stanovanje u kojima žive osobe s invaliditetom u cilju informacija o pristupačnosti tih objekata, što je još jedna zakonska obaveza”, naglašava ona.
Međutim, Vujačić dodaje, da su nebrojeni primjeri da stambeni objekti, uključujući i zgrade sa više od četiri sprata nemaju adekvatan pristup za osobe s invaliditetom, niti pristupačne stanove.
Podsjeća, pravo na stan je osnovno ljudsko pravo, a pravo na pristupačan stan je, samim tim, ljudsko pravo osoba s invaliditetom i ukoliko nije obezbijeđeno država krši Konvenciju UN o pravima osoba s invaliditetom.
“Tako se u Opštem komentaru Komiteta, broj 5 o pravu na samostalni život i uključenost u zajednicu, u paragrafu 46 navodi: Države potpisnice imaju obavezu da bez odlaganja eliminišu diskriminaciju osoba s invaliditetom, kako pojedinaca, tako i grupa, i da im garantuju jednako pravo na samostalni život i učešće u zajednici”, rekla je Vujačić.
Ona pojašnjava da se ovim od država potpisnica zahtijeva da opozovu ili reformišu politike, zakone i prakse koje osobama s invaliditetom onemogućavaju, na primjer, da odaberu sopstveno mjesto boravka, ili im uskraćuju raspoloživost priuštivog i pristupačnog prostora za stanovanje, iznajmljivanje smještaja ili korišćenje osnovnih opštih servisa, tj. infrastrukture neophodne za njihovu samostalnost.
Dužnost obezbjeđivanja razumnih adaptacija (član 5 (3)) takođe ne podliježe progresivnoj realizaciji.
“Jedino što je Crna Gora uradila u dijelu navedene obaveze odnosi se na činjenicu da Zakon o održavanju stambenih zgrada definiše da u slučaju izvođenja radova na stambenoj zgradi kojima se obezbjeđuje nesmetan pristup, kretanje, boravak i rad lica smanjene pokretljivosti i lica sa invaliditetom nije potrebna saglasnost etažnih vlasnika. Međutim, mora se propisati i jasna obaveza lokalnih samouprava da obezbijede u praksi pravo na pristupačan stan osobama s invaliditetom, finansijskom podrškom ili drugim mjerama i politikama”, jasna je Vujalić.
Sve navedeno ukazuje, kako smatra Vujačić, na neopodnost ozbiljnih reformskih aktivnosti u oblasti prava osoba s invaliditetom u kojima se, inače, već duži vremenski period dešava potpuna stagnacija ili i nazadovanje.
“U tom smislu, ovom prilikom se zahvaljujemo Upravi za statistiku na dosadašnjoj saradnji, uz očekivanje da budemo uključeni i u toku obuka popisivala, kako bi oni, na adekvatan način, tokom terenskog rada, prikupljali podatke o osobama s invaliditetom. Ujedno, ohrabrujemo sve osobe s invaliditetom i članove njihovih porodica da vjerodostojno odgovore na pitanja o invaliditetu jer to može imati samo koristi, ne samo za populaciju osoba s invaliditetom, koje su primarne, već i za cijelo crnogorsko društvo. Nadamo se da je vrijeme posmatranja invalidnosti – što je lično svojstvo osoba – kao sramote prošlo i da se ne dešava skrivanje osoba s invaliditetom i institucionalizacija u sopstvenim domovima”, zaključila je Vujačić.
