Protiv njega i Udruženja „Pleme Kuči” zbog povrede prava ličnosti pravnog lica u video-spotu „Srce Srbije” tužbu je pripremio Pravni tim Prijestonice na čelu sa advokatom Vidom Đakonovićem, saopšteno je juče iz Prijestonice.
Saopštenje Petrovića prenosimo integralno:
“U svojoj poznatoj knjizi „Istorijsko i političko putovanje u Crnu Goru”, francuski oficir Viala de Somijer (1764-1846), između ostalog navodi, da su tri najvažnije stvari u životu svakog Crnogorca – „puška, mač i Biblija”.
Zamislimo da se nakon objavljivanja ove knjige pojavi manja grupa Cetinjana koji podnose tužbu protiv autora, zbog navodnog „nanošenja štete Crnoj Gori, i otvorenog osporavanja njenog identiteta, jer autor povezuje identitet Crne Gore sa Biblijom, a poznato je da se u Bibliji tvrdi da „Nema Boga” (Psalam 14,1), dok je glavni temelj Crne Gore upravo vjera u Boga”.
Tačno je da u Bibliji postoji izjava „Nema Boga”, ali pre te izjave postoji rečenica: „Reče bezumnik u srcu svom:” (Nema Boga).
Slična je situacija i sa pjesmom „Srce Srbije”. Pjesma i spot su napravljeni u određenom kontekstu i prevashodno su namijenjeni Srbima čije su sve oči uperene u Evropsku Uniju, umjesto u Crnu Goru.
Podsetiću da su sve Srbije stvorene u Crnoj Gori. Prvu Srbiju su osnovali Crnogorci Nemanjići – čiji je rodonačelnik (Stefan Nemanja) rođen u Podgorici. Najpoznatiji Nemanjići – Rastko (Sveti Sava), kralj Milutin i car Dušan su, jasno, takođe bili Crnogorci.
Kada se nakon Kosovske bitke 1389. godine Srbija raspala, jedina slobodna teritorija u Evropi, u trajanju od skoro četiri vijeka, bila je Crna Gora, čije je temelje uspostavio Ivan Crnojević. Najpoznatiji strani izvještači, naučnici i putopisci su priznali da je Crna Gora rasadnik najboljih ljudi u Evropi, i upravo je iz te Crne Gore stvorena nova Srbija u 19. vijeku, čiji su glavni osnivači bili Crnogorci – Karađorđe Petrović (porijeklom iz Vasojevića), Milan Obrenović (poreklom iz Bratonožića) i ostale vojvode i ugledni ljudi koji su skoro svi bili porijeklom iz Crne Gore.
I kada su se u 19. vijeku brdska plemena (Kuči, Piperi, Vasojevići, Bratonožići i dr) dobrovoljno priključivali Crnoj Gori, kao jedinom bastionu slobode u Evropi, umjesto da i Srbija isto učini, ona je krenula putem „evropskih saveznika”, što je u potpunosti ugrozilo njen biološki opstanak.
Sjetimo se Prvog svjetskog rata i prijetnje biološkog uništenja Srbije koji je spriječila Crna Gora. U seriji velikih bitaka, od oktobra 1915. do januara 1916, koje su krunisane čuvenom Mojkovačkom bitkom, Crna Gora je izabrala put sopstvenog samouništenja – da bi spasila bratsku Srbiju. I Bog je spasio Srbiju od totalnog uništenja preko Crne Gore, ali i sačuvao Crnu Goru, i njenu slavu uzdigao do najvećih visina.
Nakon Prvog svjetskog rata, Srbija se vratila na stari put „evropskih saveznika”, koji su stvorili nakaradnu tvorevinu Jugoslaviju, u koju je nasilno uključena i Crna Gora. Usledilo je stravično moralno i ekonomsko propadanje, koje je kulminiralno Drugim svjetskim ratom između međunarodnih kriminalaca, koji je trebalo izbjeći, a ne svrstavati se na stranu jedne bande (engleskih kriminalaca), kao što je to učinila Srbija državnim udarom od 27. marta 1941. godine. I opet je Srbija bila pred biološkim uništenjem.
Kada je Hitler napao Sovjetski savez 22. juna 1941. sledbenici engleskih bandita u Srbiji – komunisti, na nagovor svojih mentora iz Londona i Moskve, krenuli su da napadaju njemačke vojnike u Srbiji čiji je jedini cilj bio da se sačuva mir, da se ne bi dovlačile nove njemačke snage u Srbiju koje su bile neophodne za rat protiv Sovjetskog Saveza.
Nakon prvih ubistava njemačkih vojnika u Srbiji, Hitler naređuje da se strelja 100 Srba za svakog ubijenog, i 50 za svakog ranjenog njemačkog vojnika. Komunisti se nisu smirivali i Srbija je gorela u masovnim streljanjima civila od strane njemačkih nacista.
Hitler onda donosi konačnu odluku i sa njom obavještava upravu u Beogradu: „Ako se Srbija momentalno ne umiri, biće pretvorena u spaljenu zemlju – biće podijeljena na četiri dijela: severni deo će pripasti Hortijevim nacistima, zapadni dio Pavelićevim nacistima, južni dio nacistima Prizrenske lige, a istočni dio – bugarskim nacistima.”
I kada je Srbija ponovo bila pred totalnim uništenjem, opet na scenu stupaju Crnogorci da je spasavaju.
Pošto je tadašnja komesarska okupaciona uprava Srbije, pod vođstvom Milana Aćimovića, bila nesposobna da sačuva mir i da se obračuna sa komunistima, vodeći intelektualci Srbije, njih preko 300, dolaze kod tada najpopularnijeg čovjeka Srbije – generala Milana Nedića (porijeklom iz Drobnjaka) i mole ga da preuzme vođenje Srbije pod okupaciom i spasi je od uništenja. Nedić ih sve odbija jer je njegovo gađenje prema bavljenju politikom bilo svima poznato.
Na kraju, u posjetu generalu Milanu Nediću (koji je bio u kućnom pritvoru) dolazi njemački upravnik Beograda, koji je znao da Nedić nije ljubitelj Hitlera i nacističke Njemačke, ali je takođe znao i da je otvoreni neprijatelj engleskih bandita predvođenih Čerčilom.
Njemački oficir obaveštava Nedića o Hitlerovom planu za spaljivanje Srbije – ako se odmah ne umiri – i prenosi svoje mišljenje da jedino on – Crnogorac iz Drobnjaka – general Milan Nedić, može da bude oruđe u Božjim rukama da se Srbija spasi.
General Nedić se prihvata nezahvalnog posla, i kao „mojkovački lavi, koji su ostavili ljudski trag krvavi”, kreće u nemoguću misiju spasavanja Srbije, koja je vođena Božjom rukom, postala moguća. Odmah poziva jednog od najboljih ratnika u Evropi – vojvodu Kostu Milovanovića Pećanca (Crnogorca porijeklom iz Bratonožića) – koji je pod svojom komandom imao više od 500.000 boraca sa prostora Jugoslavije.
Vojvoda Kosta Pećanac se odaziva pozivu generala Nedića i kreće čišćenje Srbije od komunista, što se i desilo do kraja 1941, i tako je Srbija bila u velikoj mjeri spašena. Spasavanje se nastavilo daljim radom ovog znamenitog Crnogorca – generala Milana Nedića, koji je od Srbije napravio najveći humanitarni prihvatni izbjeglički centar na svijetu i udomio više od 600.000 izbjeglica iz cijele Jugoslavije.
Ovdje treba reći da je idelogija ove dvojice znamenitih Crnogoraca – Nedića i Pećanca – bila izražena u riječima: „Naš zadatak je da spasavamo narod, a sudbinu rata će odlučiti velike sile.”
Na kraju Drugog svjetskog rata, Srbija opet bira (pod velikim pritiskom, što nije opravdanje) da stane na stranu „evropskih saveznika” koji joj uvode komunizam i svaki oblik razaranja, u šta nasilno uključuju i Crnu Goru.
Isti ovi „saveznici” hapse i izručuju komunistima generala Milana Nedića, koga ovi, tokom više dana, izlažu najtežim mukama, i konačno bacaju sa trećeg sprata zgrade u Beogradu, a preko svojih medija objavljuju da je izvršio samoubistvo skokom sa zgrade.
U isto vrijeme, jedan od najvernijih sljedbenika „engleskih saveznika” – general Draža Mihajlović – na prevaru hvata i ubija vojvodu Kostu Pećanca. Dražu Mihajlovića će isti ti njegovi „prijatelji” – „engleski saveznici” – po istom obrascu, na prevaru uhvatiti i predati komunistima koji će ga mučiti i ubiti.
Dakle, Crna Gora i Crnogorci su više puta stvarali i spasavali Srbiju. I sada ja pitam moje prijatelje sa Cetinja koji su podnijeli tužbu protiv mene: Gdje je trebalo da se snima spot za pjesmu „Srce Srbije”? U Kruševcu (prijestonici kneza Lazara)? Ili u Nišu (mjestu rođenja cara Konstantina Velikog)? Ili u Skoplju (prestonici cara Dušana)? Ili možda u Beogradu (na vodi)?
Ili tamo odakle izviru sve Srbije i odakle dolaze sva spasenja Srbiji – u Crnoj Gori i Cetinju – „Evropskom Jerusalimu” (kako ga ja zovem)?
Pjesma „Srce Srbije” je poziv svim ljudima, a prije svega onima koji se izjašnavaju kao Srbi, da se upoznaju sa svojom istorijom, a kada se upoznaju, da dođu na Zlaticu kraj Podgorice, u sjedište Zetske duhovne stražarnice (episkopije) koju je osnovao Crnogorac Rastko Nemanjić, i da se zahvale Bogu što je osnovao Crnu Goru – izvor žive vode – koji će dovesti do stvaranja Srbije i svega onoga što je vrijedno u našem narodu.
Nakon toga da dođu u najveću svjetsku duhovnu prijestonicu posle Jerusalima – „Evropski Jerusalim” (Cetinje), i da se poklone sjenima Ivana Crnojevića pred crkvom na Ćipuru – sjenima čovjeka koji je osnovao prvu državnu štampariju na svijetu, koji se protiv okupacije borio prosvetiteljstvom, i koji je postavio temelje jedinoj slobodnoj državi u Evropi tokom skoro četiri vijeka – rasadniku najboljih ljudi, što će dovesti, između ostalog, do spasenja Srbije – i to ne jednom, nego više puta.
Na referendumu u Crnoj Gori 2006, Crna Gora se odvojila od moralno posrnule Srbije i krenula putem ozdravljenja. Pjesma „Srce Srbije” je, između ostalog, poziv na novi referendum, ali u Srbiji, na kojem bi stanovnicima Srbije bilo postavljeno pitanje: „Da li želiš da se Srbija priključi Crnoj Gori, kao što su to nekada učinili Kuči, Piperi, Bjelopavlići…?”
Dakle, da se Srbija priključuje Crnoj Gori, a ne Evropskoj Uniji, ako joj je stalo do života.
Kao što je tokom istorije Crna Gora bila potrebna Srbiji za njeno spasenje, tako je i danas. Ko može danas da izbavi Srbiju koja se valja u blatu pljačke, korupcije, droge, kocke, alkohola, bluda, idolopoklonstva i drugih oblika samouništenja? Ako malo poznajemo istoriju, znamo odgovor – Crna Gora. Ali da bi Bog mogao ponovo preko Crne Gore da spašava Srbiju, potrebno je da se najprije Crna Gora podigne iz pepela i vrati na staze stare slave, a to će moći jedino kroz promociju pravih vrijednosti.
Tako da, dragi prijatelji sa Cetinja, koji ste podnijeli tužbu protiv mene, predlažem da se malo bolje upoznate sa mojim radom, a u tu svrhu preporučujem sajtove koje sam pokrenuo za promociju Crne Gore i Cetinja.
Uvjeren sam, da kada samo malo prođete gore navedene sajtove, brzo ćete povući tužbu protiv mene i podneti predlog nadležnim organima Cetinja da me proglase za “Počasnog stanovnika Cetinja”, pa da i ja mogu ponosno da zapjevam pjesmu Darka Martinovića – „Srećan sam, što Cetinjanin sam!”
Na kraju, želim sve zainteresovane da obavijestim, da je u pripremi nova pjesma koja ima za cilj promociju Crne Gore i Cetinja, i ako da Bog, vidimo se uskoro u Crnoj Gori i na Cetinju na snimanju novog spota.
0share
