Svake godine u drugom gradu organizovan je Sabor gorana Crne Gore na kojem su učestvovale goranske brigade iz svih gradova Crne Gore. Na saboru je vršena smotra i defile gorana. Proglašavane su najbolje organizacije i pojedinci, dodjeljivane zlatne značke i plakete Pokreta gorana Crne Gore. Tih godina su se svojom aktivnošću izdvajale goranske organizacije Podgorice, Pljevalja, Plava, Žabljaka i Cetinja.
Gorani Titograda su više puta u Skupštini opštine Titograd inicirali donošenje odluke o uvođenju ekološkog dinara koji bi se izvdajao od uplata za registraciju vozila. Poznato je da su vozila jedni od najvećih zagađivača životne sredine, a dobijena sredstva po tom osnovu trebalo je koristiti za akcije zaštite životne sredine. Zbog izuzetne saradnje sa goranima Makedonije, godinama su gorani Titograda dobijali besplatne sadnice. Gorani su se zalagali i za besplatnu dodjelu sadnica građanima Podgorice, ali i sadnica voća.
Gorani Titograda su pored akcija na pripremi terena za pošumljavanje i pošumljavanja goleti učestvovali i na akcijama potkresivanja Gorice i izvlačenja granja, čišćenju parkovskih površina, čišćenju i uređenju korita Ribnice. Učestvovali su u akcijama berbe grožđa na plantažama Agrokombinata "13. јul" kao i u čišćenju ulica i trotoara kada je 1983. godine Titograd bio okovan ledom. Za uspješan rad Gorani Titograda dobili su brojna društvena priznanja i to:
Nagradu oslobođenja 19. decembar
Plaketu 25. maj – najveće priznanje Omladine Jugoslavije
Plaketu 14. septembar – najveće priznanje Omladine Titograd
Plaketu sa poveljom RKSSRN Crne Gore
Plaketu i zlatnu značku Pokreta gorana Crne Gore.
Priznanja su po pravilu za Gorane Titograd uvijek značila podstrek za još bolje radne rezultate. Pokret gorana Titograda tih godina predstavljao јe snažnu društvenu organizaciju koja je brojala blizu 20 hiljada članova svrstanih u goranske brigade osnovnih i srednjih škola, radnih organizacija, mjesnih zajednica, jedinica vojske jugoslavije i unverziteta. Oni su se tih godina sve više okretali stvaranju uslova da žive od sopstvenog rada, da ne budu teret društvu, da se ne tretiraju kao najamna radna snaga i da ne služe kao dekor u akcijama koje su opterećene improvizacijama. U to vrijeme, Titograd je po broju sadnica i zelenih površina u odnosu na broj stanovnika bio među tri grada u SFRJ. Gorani su dizali svoj glas protiv svih onih koji su uništavali naše šume i parkove, bili najglasniji u odbrani prirodnih ljepota našega grada i očuvanju njegove zdrave žuvotne sredine. Ukazivali su da se mora zaustaviti dalje zagađivanje Morače, Ribnice, Cijevne, Sitnice, rijeke Zete i Zetske ravnice i eksploatacija šljunka iz rječnih korita, ali i uništavanje park šuma koja čine pluća grada, naročito onih najugroženijih. Stalno su isticali da treba, kao zenicu oka svog, čuvati park šume Goricu i Ljubović, ali i podizati nove park šume koje bi generacijama koje dolaze obelježile vrijeme mladosti, ukazivali su da u svakom dijelu grada treba mijenjati odnos građana prema kulturi življenja i stanovanja. Priroda nije bila škrta kada je našem gradu dodijelila ovakvo priordno bogatstvo, nama je to bogatstvo posuđeno da ga sačuvamo za generacije koje dolaze, zato smo dužni da učinimo sve kako bismo nešto sačuvali i za potomstvo. Zemlja ne pripada čovjeku, čovjek pripada zemlji. Čovjekova pohlepa će, ako ovako nastavi, uništiti zemlju i sa sobom ostaviti pustoš. Vrijeme koje dolazi u ekološkoj Crnoj Gori, traži sve veće zaljubljivanje u prirodu. Zato nam šuma, parkova, i zelenih površina nikada dosta - jer čovjek udiše šumu, a uništavajući šume uništava sam sebe.
Danas je mnogo ekoloških organizacija u našem gradu i državi koje žele sebe predstaviti kao najveće protagoniste projekta "Crna Gora ekološka država". Međutim, one se nikada ne mogu porediti sa Pokretom gorana. Sem deklarativne priče, u njihovom radu nema konkretnosti niti dobrovoljnosti kakve su odlikovale goransku organizaciju. Zato bi bilo od izuzetnog značaja goransku organizaciju ponovo vratiti Podgorici i Crnoj Gori i podržati sve one njihove inicijative koje ni do današnjeg dana nijesu izgubile na značaju.
PIŠE:
JOVAN PEJOVIĆ
KRAЈ
