"Tribina 201" ugostila je preksinoć glumca Svetozara Cvetkovića koji je sa Slađanom Kavarić Mandić u Kulturnom centru "201 Engaging space" u Podgorici razgovarao na temu "Odgovornost umjetnika". Suorganizator tribine je platforma normalizuj.me.
Kako je tribina organizovana 27. marta, kada se obilježava Svjetski dan pozorišta, Cvetković je rekao da se on ipak prije sjeti parole - "Bolje rat, nego pakt", odnosno da mu je ovaj datum asocijacija na demonstracije u Beogradu 27. marta 1941. godine, jer je kao dijete, kao Titov pionir, učen da taj datum veže s tim događajem.
Cvetković ističe da glumu smatra najidealnijm poslom koji čovjek može da zamisli.
– U ostvarenju čovjekovih želja stoji nešto što jeste njegova lična sloboda, a ne postoji nijedan slobodniji posao na svijetu od glumačkog. Neko ti da neki tekst ili ti i ne da, i izađeš na scenu i možeš da radiš što hoćeš. Niko te ne sputava, tvoja sloboda je potpuno neograničena - navodi Cvetković, dodajući da glumac sam ipak mora imati neke granice da ne bi pretjerao.
Na pitanje koje vrste odgovornosti su postavljene pred glumca - umjetnika, Cvetković kaže da svaka javna ličnost mora imati i ličnu odgovornost u odnosu na sredinu u kojoj živi. Napominje da je prihvatio ocjenu svoje kume, Biljane Srbljanović, koja mu je rekla da je on "politički diletant".
– Sve ono što je moje i što je vezano za moju reakciju prema stvarnosti i prema onome što me okružuje u društvu u kome živim nekako guram kroz moj posao, kroz to što je moja igra na sceni, a pogotovo na filmu, koji je ubojitiji što se tiče značenja, jer pogađa mnogo više ljudi i gleda ga mnogo više ljudi od teatra - kaže Cvetković. Ističe da glumce publika, narod, često identifikuje s njihovim ulogama, zaboravljajući da oni izgovaraju tuđe riječi i tekstove. Kada bira uloge dodaje da se drži rečenice svog profesora s fakulteta - "što god da igrate u pozorištu i na filmu imajte na umu da to majka i otac treba da vam gledaju".
Tokom večeri Cvetković je nekoliko puta naveo i da se osjeća još uvijek kao jugoslovenski glumac. Nostalgično je priznao da je sve manje onih koji se tako osjećaju, i da se to reflektuje i kada su u pitanju umjetničke, pozorišne koprodukcije u regionu.
Zanimljivo je bilo čuti više i o njegovom susretu s Mirom Marković, njegovom recitovanju poezije pred Titom, ali i pred Slobodanom Milošević. Tako je pored ovih anegdota, kao i razgovora o odnosu umjetnika i politike, u najširem kontekstu, publika imala priliku da čuje i o Cvetkovićevim iskustvima rada na filmu i u pozorištu, odnosu s režiserima Mišom Radivojevićem i Dušanom Makavejevim, Batom Čengićem, kolegama glumcima, njegovom životu mimo reflektora i scene.
