Piše: Borivoje Ćetković

Ovih dana se obilježava Dan D, kada su američke, kanadske i britanske snage iskrcale na obale Normandije i tako započele oslobađanje zapadne i sjeverozapadne Evrope od nacističkih okupatora. Bila je to najveća pomorsko-desantna operacija u ljudskoj istoriji, kopnena, pomorska i vazdušna armada, do tada neviđena u istoriji ratovanja, probila je Hitlerovu odbranu u zapadnoj Evropi i pomogla da se ubrza njegov pad 11 mjeseci kasnije. Neću navoditi podatke dostupne na internetu: brojnost savezničkih snaga predvođenih Amerikom i Velikom Britanijom, heroizam boraca koji su izvršili invaziju, žrtve koje su podnijeli dok su nakon dva mjeseca krvavih borbi sa nacistima uspostavili mostobran i omogućili da se prebaci tri miliona savezničkih vojnika koji će osloboditi Pariz 15. avgusta 1944. godine. U mom fokusu je prisustvo predsjednika Ukrajine Volodimira Zelenskog i njegove supruge ceremoniji povodom 80-godišnjice savezničkog iskrcavanja, održanoj u Parizu, a kojoj su prisustvovali i američki predsjednik Džo Bajden i druge brojne zvanice. Zelenski je jedan od ukrajinskih državnika (nije jedini, niti prvi) koji je u Ukrajini oživio neonacizam, kolaboraciju sa nacistima oličenu u ratnom zločincu Banderi, inače kasnijem saradniku američkih i britanskih obavještajnih službi. Da se kojim čudom mogu iz mrtvih dići Ruzvelt i De Gol (vođa francuskog pokreta otpora) i vidjeti neonacistu na glavnoj ceremoniji pitali bi šta se to dogodilo sa njihovim nasljednicima, o kakvim se to "državnicima" radi – Bajden nema ništa zajedničko sa Ruzveltom, niti Makron sa De Golom.
Da je Zelenski unuk sovjetskog generala Petra Bagatlona (poginuo je i bici kod Borodina), po kome je nazvana operacija sovjetskih snaga protiv nacista u Bjelorusiji, što je rezultiralo uništenjem njemačke grupe armije Centar i jednom od najvećih praza Vrmahta tokom Drugog svjetskog rata, da nekako i shvatimo – riječ je, međutim, o glumcu, političkom prevrtaču i bespogovornom izvršiocu naloga američkog imperijalizma i njegovih zapadnih kapitalističkih satelita. Makron mu je dao čvrsto obećanje: Francuska i njeni saveznici stoje uz Ukrajinu tokom rata protiv Rusije, a Bajden se izvinjavao zbog vojne pomoći koju Ukrajina nije pravovremeno dobila.

Na režimskim medijima gospodara Vučića (o njima govorim jer je Srbija vojno neutralna), nema ni pomena o ovoj velikoj pobjedi Crvene armije u kojoj je učestvovalo 2,3 miliona sovjetskih vojnika, velike formacije raspoređenih u 200 divizija sa skoro 6.000 tenkova i teške artiljerije protiv 34 njemačke divizije u grupi armije Centar. Ubijeno je, ili zarobljeno 350.000 njemačkih vojnika. Njemačka vojska se nikad nije oporavila od materijalnih i ljudskih gubitaka. Ovo je bila daleko najveća sovjetska pobjeda. I kod Staljingrada 1943. godine, koji je de fakto prekretnica rata sličan je postotak gubitaka. U brojnim analizama bitke za Normandiju, režimski analitičari ni da pomenu sastanak Velike trojice: Staljina, Ruzvelta i Čerčila u Teheranu – konferenciji koja je trajala od 28.11. do 1.12. 1943. godine. Bila je to prva konferencija između tri velike sile. Glavna tema sastanka je otvaranje drugog fronta u zapadne Evropi, na čemu je Staljin posebno insistirao – trebalo je oslabiti pritisak nacista na Sovjete. Donesen je i sporazum kojim se izjavljuje da jugoslovenskim partizanima treba pružiti pomoć u oružju i opremi i vojnim sporazumima. Narodnooslobodilačka vojska Jugoslavije, pod Titovom komandom, vezivala je 21. njemačku diviziju. Razlog što se ovi podaci teško pronalaze na internetu je istorijski revizionizam koji su u Hrvatskoj izvršile Tuđmanove pristalice neoustaštva, a u Srbiji sljedbenici neočetničke ideologije, koji su nakon dosovskog puča 2000. godine ubrzo rehabilitovali četnički pokret. Ostale državice regiona, članice NATO-a, nacionalistički opterećene se to ne tiče – kao da nijesmo imali u Evropi najači, najbrojniji, najborbeniji antifašistički pokret. Savremeni imperijalisti, takođe radikalni istorijski revizionisti kriju podatak da se operacija Bagatlona u Bjelorusiji odvijala istovremeno kada je vođena i bitka u Normandiji – bila je to velika pomoć savezničkim trupama. Staljin je ispoštovao sporzum iz Teherana i Ruzveltovo zalaganje da se što prije otvori front u zapadnoj Evropi i 9. maja 1945. godine da se u Berlinu zavijori sovjetska zastava. Pobijeđen je Hitlerov nacizam ali, kako je rekao maršal Žukov, nacizam kao ideologija je ostao. I bio je u pravu.

Mišljenja objavljena u tekstovima autora nisu nužno i stavovi redakcije „Dana”.